Я ведаю, што так будзе, што я прачнуся 1-га студзеня адзін дома адзін у горадзе адзін на дварэ до рэ мі фа мі до рэ сьпяваюць за вокнамі п’яныя, а я ныю, ныю, я завываю, а ты сьцябешся, зь цябе ж усё роўна ўзяткі гладкі, усё-ткі я сам вінаваты, што так адбываецца з года ў год. І гэта ня лечыцца, і ня лічыцца, што быццам бы ёсьць нагода — дзьве тысячы сем нагод! Я і гарэлка «дзяржава» — такое вось дэжа вю, такі, бляха, новы год.
|
|